Kicked out Kimbriki (wwoof 1)

Met mijn neus tegen het raam gedrukt reis ik met de trein naar de eerste boerderij waar ik zal verblijven. Het treinkaartje is zijn geld dubbel en dwars waard want alleen het uitzicht en de omgeving is al een attractie op zich.
Op de boerderij moet ik nog wennen aan het echte (Australische) boerse leven. Ik slaap in een caravan op het land vlakbij het huis. Energie gaat via zonnepanelen, op is dus op.
Mijn eerste nacht was best een beetje spannend, alleen in een pikdonkere caravan op het land, in the middle of nowhere. Om 04:00 (heftig!) begint de haan al met kraaien waarna de kalkoen ook begint te kloeken. Het is koud s' nachts dus ik trek de dikke deken nog iets steviger om me heen. Als ik uit me raam kijk zie ik een hemel bezaaid met duizend sterren, nog een paar uurtjes en dan begint de eerste dag.
Ik ben vroeg wakker dus besluit alvast kennis te maken met de miniatuur koe (Jocelyn) die naast mijn caravan staat en enorm graag geaaid wil worden. Helaas is een ander boerderijdier niet zo blij met mijn komst. Een vogel probeert me meerdere keren aan te vallen. Vanuit de lucht grijpt hij naar de knot in mijn haar. Al lachend met mijn handen boven mijn hoofd zoek ik dekking bij het huis. Waar een kwispelend hondje en een praatgrage roze/grijze kaketoe dolblij zijn met mijn aandacht.
Het werk op de boerderij begint om half 10 sochtends (best lang wachten voor deze vroege vogel) en precies wanneer het warm begint te worden. Jammer genoeg kan er niet eerder begonnen worden vanwege het verwende varken. Een prinsessenbeest wat niet ophoudt met oorverdovend gillen als ze te vroeg wakker wordt gemaakt. Het werk is zwaar, slepen met hooibalen en schoonmaken van hokken maar het verzorgen van de minikoeien en de alpaca's is het waard. Na een paar dagen voel ik me wel meer 'de hulp' dan een helpende gast. Ik heb geen toegang tot het huis en behoor te wachten bij the office (lees: rommelige hut). De hulpjes badkamer is zo smerig dat ik betwijfel of je schoner wordt als je er doucht en waar ik me liever niet naakt begeef. Na drie dagen werken begin ik me ook een beetje eenzaam te voelen. Samen met de host kook en eet ik in the office, waarna ze rond 20:00 naar huis gaat.
Ik besluit andere wwoof hosts te contacten en mijn huidige host te vragen of het haar schikt als ik vrijdag (het is inmiddels woensdagochtend) vertrek. Antwoord op mijn vraag krijg ik niet, haar gezicht vertrekt en kwaad zegt ze in de veronderstelling te zijn dat mijn verblijf tot zondag zou duren. Nu ze weet dat ik plannen maak om door te gaan met mijn reis wil ze me meteen weghebben en meld me dat ik morgenochtend op de trein zal worden gezet. Er valt niet meer met haar te twisten en als een klein kind wat op zijn donder krijgt kan ik, zonder avondeten, naar bed. In lichte stress (lees: volledige paniek) zoek ik een host die me kan gebruiken en direct de volgende dag op kan halen van een station.
Na een lange en onrustige nacht, schijnt de zon weer. Ik roof de lokale supermarkt (coles) leeg om mijn knorrende maag te stillen en stap op de trein van Taree naar coffs Harbour. Waar een citrusfarm op mij wacht, ik ben benieuwd hoe mijn volgende ervaring met de wwoofhost zal verlopen!