Melbourne madness
27 oktober 2017 - Melbourne, Australië
Aangekomen in St Kilda deel ik een hostelkamer met vier Duitse jongeren en een veertigjarige rocker uit Perth (west-Australië) genaamd Axel. Axel is een klein ventje, heeft halflang vet haar en een versleten ACDC shirt over zijn bierbuik. Hij biedt aan mij te vergezellen in mijn zoektocht naar de pinguïns. Om niet te verdwalen neem ik zijn aanbod aan. De schemer daalt langzaam over de straten als we richting de haven lopen. Tijdens de wandeling strijkt Axel dwangmatig zijn haren naar achteren en houdt zijn armen (als een pootje) gebogen langs zijn lichaam met zijn handjes slap voor zich uit. Als iemand ons passeert, draait hij op zijn hielen en flappert hij, met enige flair, zijn handjes door de lucht. Wat een excentrieke vent!
Op de terugweg wordt ik gebeld door John, mijn aankomende host in Tazzie. Als ik John vertel dat ik van plan ben om een great ocean trip te doen heeft hij goed nieuws voor me. Toevallig heeft John een vriend (Hugo) in Melbourne, een gepensioneerde man met ASS, die het fantastisch vindt om tourguide te spelen voor toeristen. Tegen een vergoeding van benzinekosten en krentenbollen. Ideaal! Beter met eigen vervoer, dan met een tourbus vol Aziaten (die, waar nodig, de wereld verschuiven voor een foto). Uiteraard hebben Axel zijn oortjes alles opgevangen en wil hij graag deelnemen aan de trip.
Hmmz...moet dat? (is wat ik dacht...) vooruit dan maar.. (is wat ik zei...). Ach wat kan het mij ook schelen wie er mee gaat, deze flapdrol zorgt vast voor een goed verhaal en een grinnik.
Sinds er een dag tussen het telefoontje en de great ocean road trip zit, besluit ik met mijn uitgeslapen humeur en frisse beentjes naar Melbourne citycenter te lopen. Lieve beeldbuis kindertjes thuis, doe dit niet na! Het is een wandeling van minstens 75 minuten en ik liep met rappe stappen. Teruggekomen bij het hostel is het inmiddels avond. Axel ligt in zijn bed, porno te kijken, op zijn telefoon. In de hoop dat hij niet doorheeft dat ik mee kan kijken vanaf mijn bed én om mijn eigen ongemak te doorbreken, vraag ik of hij al boodschappen heeft gedaan voor de trip morgen. Zonder enige gêne gaat Axel een volledig gesprek met mij aan, terwijl hij kijkt hoe vier jongeren zich aftrekken voor een televisiescherm (akward!!).
Om de benzinekosten nog verder naar beneden te drukken (én omdat ik hoop op normaal gezelschap) vul ik de laatste plek in de auto op met Bas een Dutchie van de facebook site. Hugo (onze chauffeur) blijkt Nederlands te spreken en een wandelende bibliotheek te zijn. Hij overspoeld ons met weetjes, het liefst over stoomtreinen. Hij verorbert het rozijnbrood wat ik voor hem heb meegenomen in 2 sneden per hap en is dol gelukkig als ik hem wat te drinken aanbiedt. Hij rent naar de koeling en komt terug met een flesje aardbeienyogi, zijn lievelings!
We rijden langs alle toeristische attracties waaronder de meest bekende de twaalf apostelen. De twaalf apostelen zijn eigenlijk acht kalkzandsteen rotsen. Ja inderdaad acht en geen twaalf. Ooit waren er negen rotsen maar nooit waren er twaalf (logica ontbreekt).
Als we de mogelijkheid krijgen om te zwemmen, waar Axel al langere tijd op aandringt. Geeft hij aan, het water niet in te kunnen als er andere toeristen aanwezig zijn.
- 'Waarom niet Axel, jij wou toch zó graag zwemmen?'
- Hij heeft geen zwemkleren meegenomen zegt hij
- ' Maar je kan toch in je boxer het water in!'.
- Nee dat gaat ook niet, hij is namelijk commando in zijn joggingsbroek.
(Say what??) Blijkbaar schaamt hij zich niet voor mij, maar ik dank het universum op mijn blootje knietjes dat er wél andere toeristen aanwezig zijn!
Hugo biedt aan ons de volgende dag, vrij van kosten, mee te nemen op puffing billy. Een oude stoomlocomotief wat door de Dandenong ranges rijdt. Sinds dit een prachtige hike locatie is, maar hiken meer uitputtend is dan uitpuffen met billy besluiten Bas en ik met Hugo mee te gaan en we mochten zelfs (dankzij Hugo) in de locomotief meerijden. Toef Toef!
Op de terugweg wordt ik gebeld door John, mijn aankomende host in Tazzie. Als ik John vertel dat ik van plan ben om een great ocean trip te doen heeft hij goed nieuws voor me. Toevallig heeft John een vriend (Hugo) in Melbourne, een gepensioneerde man met ASS, die het fantastisch vindt om tourguide te spelen voor toeristen. Tegen een vergoeding van benzinekosten en krentenbollen. Ideaal! Beter met eigen vervoer, dan met een tourbus vol Aziaten (die, waar nodig, de wereld verschuiven voor een foto). Uiteraard hebben Axel zijn oortjes alles opgevangen en wil hij graag deelnemen aan de trip.
Hmmz...moet dat? (is wat ik dacht...) vooruit dan maar.. (is wat ik zei...). Ach wat kan het mij ook schelen wie er mee gaat, deze flapdrol zorgt vast voor een goed verhaal en een grinnik.
Sinds er een dag tussen het telefoontje en de great ocean road trip zit, besluit ik met mijn uitgeslapen humeur en frisse beentjes naar Melbourne citycenter te lopen. Lieve beeldbuis kindertjes thuis, doe dit niet na! Het is een wandeling van minstens 75 minuten en ik liep met rappe stappen. Teruggekomen bij het hostel is het inmiddels avond. Axel ligt in zijn bed, porno te kijken, op zijn telefoon. In de hoop dat hij niet doorheeft dat ik mee kan kijken vanaf mijn bed én om mijn eigen ongemak te doorbreken, vraag ik of hij al boodschappen heeft gedaan voor de trip morgen. Zonder enige gêne gaat Axel een volledig gesprek met mij aan, terwijl hij kijkt hoe vier jongeren zich aftrekken voor een televisiescherm (akward!!).
Om de benzinekosten nog verder naar beneden te drukken (én omdat ik hoop op normaal gezelschap) vul ik de laatste plek in de auto op met Bas een Dutchie van de facebook site. Hugo (onze chauffeur) blijkt Nederlands te spreken en een wandelende bibliotheek te zijn. Hij overspoeld ons met weetjes, het liefst over stoomtreinen. Hij verorbert het rozijnbrood wat ik voor hem heb meegenomen in 2 sneden per hap en is dol gelukkig als ik hem wat te drinken aanbiedt. Hij rent naar de koeling en komt terug met een flesje aardbeienyogi, zijn lievelings!
We rijden langs alle toeristische attracties waaronder de meest bekende de twaalf apostelen. De twaalf apostelen zijn eigenlijk acht kalkzandsteen rotsen. Ja inderdaad acht en geen twaalf. Ooit waren er negen rotsen maar nooit waren er twaalf (logica ontbreekt).
Als we de mogelijkheid krijgen om te zwemmen, waar Axel al langere tijd op aandringt. Geeft hij aan, het water niet in te kunnen als er andere toeristen aanwezig zijn.
- 'Waarom niet Axel, jij wou toch zó graag zwemmen?'
- Hij heeft geen zwemkleren meegenomen zegt hij
- ' Maar je kan toch in je boxer het water in!'.
- Nee dat gaat ook niet, hij is namelijk commando in zijn joggingsbroek.
(Say what??) Blijkbaar schaamt hij zich niet voor mij, maar ik dank het universum op mijn blootje knietjes dat er wél andere toeristen aanwezig zijn!
Hugo biedt aan ons de volgende dag, vrij van kosten, mee te nemen op puffing billy. Een oude stoomlocomotief wat door de Dandenong ranges rijdt. Sinds dit een prachtige hike locatie is, maar hiken meer uitputtend is dan uitpuffen met billy besluiten Bas en ik met Hugo mee te gaan en we mochten zelfs (dankzij Hugo) in de locomotief meerijden. Toef Toef!
