Midnight shocks Myocum (wwoof 3)

Mijn allereerste keer liften.
Noujaa... 'liften' op moderne wijze dan. Ik heb niet langs de kant van de weg gestaan met mijn duim omhoog (goed hè! mam?), maar contact gezocht via de facebook groep "lifts and travelmates in Australia". Dit geeft je een zogenaamd veiliger gevoel omdat je nu iemand zijn profiel kan inspecteren voor je bij hem of haar instapt. Inderdaad..zogenaamd..  want uiteindelijk weet je nog niks van deze persoon en of het profiel wel of niet overeenkomt met de werkelijkheid. Ik zet namelijk ook alleen mijn mooiste foto's online (zal dat even tegenvallen voor de share-ride guy als hij me zonder opsmuk langs de weg ziet staan).

De zenuwen beginnen een beetje op te spelen nadat Lynne (host 2) me heeft afgezet bij de BP. Ze kan wegens andere afspraken niet bij mij blijven wachten en ze maakt zich vreselijke zorgen om me. Je hoort nogal eens gekke verhalen over backpackers die verdwijnen..!  Heel verstandig besluit ik met Remko af te spreken om stiekem een foto van het nummerbord door te sturen.

Als mijn lift eindelijk arriveert, verschrikkelijk te laat, is het al donker. Ik loop op de auto af, met mijn telefoon nog in mijn hand. De chauffeur staat voor de kofferbak en ik overhandig hem mijn backpack. Mijn hart schiet in mijn keel, tot mijn grote schrik heeft hij geen nummerplaat aan de achterkant van zijn auto. Kan dat? Mag dat? Mijn tas zit al in de achterbak dus onzeker stap ik in de auto. Doe ik hier wel verstandig aan? Kan ik nog terug?

In de auto zit nog een gozer, Chris genaamd. Hij blijkt ook via facebook aan deze lift te zijn gekomen en moet nog op zoek naar een hostel in Byron Bay. We zijn behoorlijk vertraagd en zullen pas laat op de avond aankomen bij mijn volgende host. Als mijn host smst dat mijn medereizigers kunnen blijven logeren deze nacht, neemt Chris het aanbod maar al te graag aan. De reis loopt verder voorspoedig en de chauffeur vond het zelfs zó gezellig dat Chris en ik niet mee hoeven te betalen aan de benzinekosten (bonus!).

Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming staat mijn Host (Christina) al bij de poort van de hippie community te wachten. Als haar man (Phil) op ons af komt lopen, geloof ik mijn ogen niet! In de hoop dat mijn verbijstering, in het donker, niet van mijn gezicht te lezen is. Probeer ik nonchalant mijn blik op Christina te richten, die in gesprek is met Chris. Als Phil zich aan me voorstelt merk ik pas dat ik mijn adem nog ingehouden heb (oeps!).

Samen met Chris loop ik naar de garage, wat mijn slaapplaats zal zijn voor de aankomende nachten. Met een knipoog zegt hij "These people are pretty free spirited". Door deze opmerking schiet ik in de slappe lach. Vrij van geest? Dát was niét zijn vrije geest die vrij tussen zijn benen bungelde. Deze vent was naakt. Helemaal naakt! We zijn op een nudistenkamp!

S'ochtends vraag ik me af hoeveel naakte mensen er zullen rondlopen... ik kan je vertellen dat het er meer waren dan ik had gehoopt. Christina en Phil zijn rommelige, open maar vriendelijke mensen. Ik mag mijn kleren aanhouden, gelukkig, want híer stopt mijn vermogen tot aanpassen. Ik hoef niet veel te helpen binnen de community en krijg veel tijd voor mezelf in Byron Bay. Wat een super gaaf toeristisch plaatsje is, vol met hippies, junkies, rasta's en surfers (of een combinatie hiervan). Phil, Christina en haar zoon spelen geregeld als "extra's" (achtergrond rollen) in films. Ze zijn onder andere te zien in de laatste Pirates en de aankomende film Thor. A.s. dinsdag zal hun zoon voor een rolletje naar Brisbane gaan en kan ik met hun meerijden naar het vliegveld. Woensdag vertrekt namelijk mijn vlucht van Brisbane naar Townsville.